06. ਕਰਮ-ਭੂਮੀ

ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਸੇ ਮੁਝੇ
ਅਪਨੇ ਸੇ ਯਹ ਸ਼ਿਕਾਯਤ ਹੈ
ਵੋ ਬਿਛੜਾ ਗਾਂਵ, ਮੇਰੇ
ਸਪਨੋਂ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਵੋ ਭੋਰ ਕਾ ਸੂਰਜ, ਵੋ ਬੈਲੋਂ ਕੀ ਘੰਟੀਆਂ
ਵੋ ਲਹਲਹਾਤੀ ਸਰਸੋਂ ਭੀ
ਮੇਰੇ ਸਪਨੋਂ ਕੀ ਚਾਦਰ ਕੋ
ਛੇਦ ਨਹੀਂ ਪਾਤੇ ।
ਔਰ ਮੈਂ...
ਸੋਚਨੇ ਕੋ ਵਿਵਸ਼ ਹੋ ਜਾਤ ਹੂੰ
ਕਿ ਇਸ ਮਹਾਨਗਰ ਕੀ ਰੇਲਪੇਲ ਨੇ
ਮੇਰੇ ਗਾਂਵ ਕੀ ਯਾਦ ਕੋ
ਕੈਸੇ ਢਕ ਲੀਆ !

ਵਿਰਾਰ ਸੇ ਚਰਚਗੇਟ ਤਕ ਕੀ ਲੋਕਲ ਕੇ
ਮਿਲੇ-ਜੁਲੇ ਪਸੀਨੇ ਕੀ ਬਦਬੂ
ਮੇਰੇ ਗਾਂਵ ਕੀ ਮਿੱਟੀ ਕੀ
ਸੋਂਧੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਪਰ
ਕਿਓਂਕਰ ਹਾਵੀ ਹੋ ਗਈ !
ਬੁਧੁਆ, ਹਰੀਆ ਔਰ ਸਦਾਨੰਦ
ਕੇ ਚੇਹਰੋਂ ਪਰ
ਸੁਧਾਂਸ਼ੁ, ਅਰੁਣ ਔਰ ਰਾਹੁਲ
ਕੇ ਚੇਹਰੇ
ਕੈਸੇ ਚਿਪਕ ਗਏ !
ਮੋਟਰੋਂ ਔਰ ਗਾਡੀਓਂ ਕਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ
ਗਾਏ-ਭੈਂਸੋਂ ਕੇ ਗੋਬਰ ਪਰ
ਕੈਸੇ ਭਾਰੀ ਪੜ ਗਯਾ !

ਗਾਂਵ ਕੇ ਨਾਮ ਪਰ, ਮੁਝੇ
ਨੀਚ ਸਾਹੁਕਾਰ, ਗੰਦੀ ਗਲੀਆਂ
ਔਰ ਨਾਲੀਆਂ ਹੀ, ਕਿਓਂ
ਯਾਦ ਆਤੀ ਹੈਂ ?
ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਲਿਲਿਪੁਟ
ਬੜੀ-ਬੜੀ ਡੀਂਗੇਂ ਹਾਂਕਤੇ
ਮੇਰੇ ਸਪਨੋਂ ਕੇ ਕਵਚ ਮੇਂ
ਛੇਦ ਕਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ !
ਭਰਸ਼ਟ ਰਾਜਨੀਤੀ ਕੇ
ਗੰਦੇ ਖੇਲ ਹੀ
ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਕੋ ਕਿਓਂ
ਮਥਤੇ ਰਹਤੇ ਹੈਂ !

ਇਸ ਮਹਾਨਗਰ ਨੇ ਅਪਨੀ ਝੋਲੀ ਮੇਂ
ਮੇਰੇ ਲੀਏ
ਨ ਜਾਨੇ ਕਿਆ ਛੁਪਾ ਰਖਾ ਹੈ
ਕਿ ਯਹੀ
ਮੇਰੀ ਕਰਮ-ਭੂਮੀ ਬਨ ਗਿਆ ਹੈ ।
--- --- ---